Als fulltime werkende moeder heb ik het best druk. Druk met alles regelen, met toezicht houden, met zorgen voor… School, studie, sporten, eten. Wanneer, hoe, wat en waar? Als moeder voel ik mij verantwoordelijk voor mijn gezin. Ik wil dat alles op rolletjes loopt, neem met minder geen genoegen.
Een mens is ongelooflijk sterk, zeker als het moet. De laatste jaren zijn er in mijn leven best heftige dingen gebeurd. Maar als moeder sla je jezelf erdoorheen, want je moet er zijn voor je gezin.
Op mijn werk voel ik eenzelfde soort verantwoordelijkheid. Mijn werk? Dat is een superleuke, drukke baan, waar ik heel mijn ziel en zaligheid in gooi. Dat is wat verantwoordelijkheidsgevoel met een mens doet. Maar, in alle bescheidenheid, het gaat me goed af. Ik kan goed met de druk en de verantwoording omgaan. Tenminste, meestal…
Want soms wordt het me wel eens teveel en blijkt dat ik toch niet de hele wereld aankan. Dat is dan moeilijk te accepteren. Immers, ik ben toch die sterke vrouw die alles kan? Wat ik dan doe? Dat ga ik er even tussenuit, uiteraard met mijn gezin. Even een weekje bijtanken. Dat helpt.
Ik heb een wijze collega bij de bank en die zegt altijd: “Er zijn altijd 5 zaken belangrijker dan werk.” Hij zei er niet bij welke. Ik ging nadenken en telde er inderdaad 5: gezin, familie, gezondheid, vrienden en genieten! Dat is mijn top-5. En mijn werk staat dan toch zeker op nummer 6. Alhoewel mijn collega’s toch wel een beetje familie zijn, dus ergens hoort mijn werk ook in mijn top 5.
Maar wanneer is mijn leven nu eigenlijk in balans? Dat is de vraag die ik mijzelf vaak stelde. Terwijl ik het antwoord ken. Dat luidt: als je ontspannen door het leven gaat, goed in je vel zit en als je voldoende tijd hebt voor jezelf. Maar ja, hoe ga ik ontspannen door het leven, wanneer zit ik goed in mijn vel en wat is voldoende tijd voor jezelf? Ik piekerde me suf. Maar daar ben ik mee gestopt. Sinds kort pieker ik niet langer en deel ik mijn leven op in stukjes. Moet ik een hindernis nemen, dan vraag ik mezelf af of het belangrijk is om die hindernis te nemen, met alle risico’s van dien. Het gevolg: vroeger nam ik die hindernis altijd, maar nu loop ik er soms gewoon omheen. Kan ik u aanraden, trouwens.
Niettemin is de zoektocht naar een goede balans, zeker die tussen privé en werk, een tocht die misschien wel mijn hele leven lang zal duren. Een beetje naar rechts, een beetje naar links, bijsturen. Soms denk ik in balans te zijn, maar blijk ik op andere momenten toch weer in disbalans te zijn. Is dat erg? Nee. Zolang ik ondertussen maar niet vergeet te genieten. Van mijn gezien, mijn familie, mijn vrienden en mijn werk. En van het feit dat ik gezond ben.
Dat gun ik u ook.
